Ήκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα π' ο κύρης σου μ' εξόρισε σ' τση ξενιτιάς τη στράτα Τέσσερεις μέρες μοναχά μού δωκε ν' ανιμένω Κι απόκει να ξενητευτώ πολλά μακρά να πηαίνω και πώς να σ' αποχωριστώ, και πώς να σου μακρύνω και πώς να ζήσω δίχως σου στο ξορισμόν εκείνο Κατέχω το κι ο κύρης σου γλήγορα σε παντεύει Ρηγόπουλο, Αφεντόπουλο, σαν είσαι συ γυρεύει και δεν μπορείς ν' αντθισταθής στα θέλουν οί γονείς σου νικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάσει η όρεξή σου Μια χάρη Αφέντρα σου ζητώ κι εκείνη θέλω μόνο και μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω την ώρα π' αρραβωνιστής να βαραναστενάξης κι' όντε σα νύφη στολιστής σαν παντρεμένη αλλάξης ν' αναδακρυώσης καί να πής, Ρωτόκριτε καημένε τα σού τασσα λησμόνησα, τα θέλες μπλιό δέ έναι ​και κάθε μήνα μια φορά μέσα στην κάμαρά σου λόγιαζε τα παθα γιά σε να με πονή η καρδιά σου καί πιάνε καί τη ζωγραφιά, πού βρες στ' αρμάρι μέσα και τα τραγούδια πού λργα κι όπου πολλά σ' αρέσα και διάβαζέ τα θώρειε τα κι αναθυμού κι εμένα πως μέ ξορίσανε μακρά στα ξένα κι' όντε σού πούν κι απόθανα λυπήσουμε καί κλάψε και τα τραγούδια πού βγαλα μες' στη φωτιά τα κάψε Όπου κι αν πάω κι ά βρεθώ κι ότι καιρό κι ά ζήσω τάσσω σου άλλη να μη δώ μηδέ ν' ανατρανίσω Κι ας τάξω ο κακορρίζικος πως δε σ' είδα ποτέ μου Ένα κερίν αφτούμενο ακράτουν κ' ήσβησέ μου Κάλλια 'χω σε με θάνατο παρ' άλλη με ζωή μου Γιά σέναν εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου